زندگی بدون تکنولوژی | ترک مصنوعی
یک روز بدون تکنولوژی برای من سخت تر از یک روز بدون غذاست.چون برای منی که از دوره ی راهنمایی با آن اینترنت های دایل آپ روزانه 4-5 ساعت که فقط گوگل‌ش کارآمدترین ابزار بود کار می‌کردم، حال که تمام کار و بارم با تکنولوژی نوین است، و اگر نباشد نان شب هم ندارم.حتا یک روز بی آن بودم یک روز بی آب بودن است...
ترجیح دادم پنج شنبه روزی این کار را انجام دهم تا بتوانم دوران ترک مصنوعی را بهتر گذار نمایم....
اولین کار این است که بجای گوشی به خداوند دل بسپاری تا تو را از خواب بیدار کند... شاید گاهی می توان به عقلانیت پوزیتو تاخت تنها با خواندن ایاتی از سوره کهف تا بجای گوشی خود خدا بیدارت کند برای نماز...
خب بعدش میتوانی به راحتی بخوابی خصوصا وقتی خوابگاهی باشی.نه تلویزیونی نه پدر و مادری که از تو نان و بلند شدن بخواهند. بیدار می شوی اما از همین الان حوصله سر رفتنت شروع می شود.
میتوانی برای رهایی از دغدغه بروی مغازه و وسایل غذا بخری تا بتوانی پس از مدت ها بجای فست فوت یک غذای دست ساز سرطان نساز بخوری.
اما بعد غذا دیگر نه وقت خواب است نه وقت غذا.فقط وقت اینترنت است.یا دیدن سریال با لپتاپ .حال دوران ترک واقعی شروع می شود.کتابهای به هم ریخته ات چشمک میزنند، به به چه سخنان جذابی چه ایده های جدیدی، جهان کمی هم عمق داردهاااا...
گذشتن با کتاب ها می گذرد تا شب.. و شب هم نمیتوان طاقت آورد...
من یک دانشجو هستم.
خوابگاهی
هیچ امیدی ندارم
جز اینترنت
جز سریال
جز لپتاپ
والسلام....
محسن شهمیرزادی
